Bitwa pod Konarami
Na przełomie 1914-15 roku, front austriacko-rosyjski zatrzymał się na linii rzeki Nidy. Na odcinek ten skierowano na początku marca 1915 roku I Brygadę Legionów, która weszła w skład I Armii austriackiej pod dowództwem generała Dankla.
W pierwszych dniach maja wojska niemieckie i austriackie rozpoczęły ofensywę w rejonie Gorlic i Tarnowa. Pod wpływem klęski poniesionej w wyniku tej ofensywy Rosjanie rozpoczęli odwrót na przedpolu I Armii austriackiej. 11 maja I Armia i znajdująca się jak już wspomniałem w jej składzie I Brygada Legionów przeprawiła się przez Nidę podejmując pościg za Rosjanami. Cztery dni później I Brygada Legionów znajdowała się w rejonie Miłoszewic, Grzybowa, Wysokich Małych i Wysokich Wielkich. I Szwadron Ułanów otrzymał rozkaz przeprowadzenia zwiadu w kierunku miejscowości: Konary, Kozinek, i Goźlice. Pozostałe oddziały Brygady ok. godziny 5 rano rozpoczęły marsz w nakazanym wcześniej kierunku. Pod Konarami kolumny zostały zatrzymane. Około godziny 1030nadszedł rozkaz nakazujący skierowanie jednego pułku piechoty do natarcia w kierunku Płaczkowice- Swojków. Józef Piłsudski dowódca I Brygady po przeprowadzeniu rekonesansu chciał rozpocząć natarcie na pozycje rosyjskie, które jednak zostało odwołane przez dowództwo austriackie. Odwołanie natarcia związane było z niepomyślną sytuacją, jaka zarysowała się na lewym skrzydle II Korpusu austriackiego w związku z uderzeniem z północy III Dywizji Grenadierów. Ofensywa wojsk carskich przerwała front tak, że stojące na północnym brzegu Koprzywianki oddziały austriackie i I Brygady znalazły się na pozycjach niebezpiecznie wysuniętych do przodu. Wobec tej komplikującej się sytuacji, dowództwo austriackie wstrzymało działania zaczepne wycofując wojsko na linę Kaczyce-Kobylany. Odziały Legionowe rozmieszczono w Ułanowicach i Domoradzicach, gdzie znajdował si ę Sztab Piłsudskiego. Dalszy nacisk Rosjan spowodował rozbicie 25 Dywizji i zachwiał całym frontem I Armii. Do wsparcia zagrożonych odcinków wysłano m.in. żołnierzy polskich. Najcięższe walki Legionów toczyły się w dniach: 19-21 maja 1915 roku w rejonie Kozinka. Po ciężkich walkach udało się Strzelcom I Brygady zatrzymać wojska rosyjskie. Po przegrupowaniu sił, w wyniku których Legioniści otrzymali własny pas działania od Kujaw do Konar, 23 maja wojska austriackie podjęły działania zaczepne. Dla I Brygady jako cel wyznaczono wieś Przepiórów. Natarcie rozpoczęte o godzinie 1300 dotarło do silnie umocnionych pozycji rosyjskich w Przepiórowie i Kamieńcu, jednak wobec braku sukcesów oddziałów austriackich Piłsudski nakazał odwrót na pozycje wyjściowe. Próby natarcia ponowiono jeszcze bezskutecznie 25 maja, po czym cała I Armia austriacka przeszła do obrony na zajmowanych pozycjach na okres miesiąca W bojach trwających od 16 do 24 maja straty wyniosły w zabitych, rannych i chorych 39 oficerów i 655 szeregowych żołnierzy. Dopiero 23 czerwca 1915 roku w wyniku niepomyślnego rozwoju sytuacji dla Rosjan na froncie w Małopolsce i ich odwrotu, I Armia ruszyła do pościgu, w wyniku którego oddziały I Brygady przeszły do ofensywy w kierunku: Włostów- Stodoły- Bidziny- Ożarów. Strzelcy I Brygady dotrzymali wierności przysiędze Legionowej i swojemu Komendantowi Józefowi Piłsudskiemu przelewając krew za Polskę.
